คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด งานของผมเพิ่งจะเสร็จสมบูรณ์
ผมยืนรอรถเมล์สายxxxอยู่ตรงป้ายรถเมล์แถวๆxxx เพื่อจะกลับบ้านที่อยู่แถวแถบชานเมือง
เวลาในขณะนั้นประมาณตี3กว่าๆ รถเมล์คันแรกวิ่งผ่านไปแต่ผมไม่ขึ้นเพราะคนมันเต็ม
อีก5นาทีต่อมารถเมล์คันที่ 2 ก็ตามาติดๆ แต่คันนี้ไม่มีผู้โดยสารอยู่ในรถเลย
มีเพียงแต่คนขับรถกับกระเป๋ารถเมล์เท่านั้น.....................ผมชักเริ่มรู้สึกไม่คอ่ยจะดีเท่าไหร่
พอรถวิ่งไปได้2-3ป้ายก็มีผู้โดยสารเป็นชายล้วนขึ้นรถมา4-5คน
ผมจึงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง............................รถเมล์วิ่งไปได้ซักพักผมก็เผลอหลับไปด้วยความง่
วง
พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้สึกว่ารถเมล์วิ่งช้าลงมาก......มากซะจนไม่ได้ยินเสียงของเครื่องยนต์........
? ผมมองไปรอบๆตัว....ไม่มีใครอยู่บนรถ....มองไปที่นั่งคนขับ..."เฮ้ย"....!
"นะนะนะนั้น.....?"
แทนที่จะผมจะได้เห็นคนขับ....แต่..สิ่งที่เห็นมีเพียง.....มือ..มือที่จับพวงมาลัยข้างเดียว.......!
ตัวผมสั่น....! มันสั่นตั้งแต่ตอนไม่ได้ยินเสียงของเครื่องยนต์แล้ว
ตอนนั้นนึกบทสวดมนต์ไหนได้ก็ทอ่งมันไปซะทุกบทท่องแบบผิดๆถูกๆ
....ก็จิตใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วนี่หว่าพอตั้งสติได้.................................."ว๊
ากกกกกกกกกกกกกกกกกก..!อยู่ไม่ได้แล้วโว๊ยยยยยยยยยย.".......ผมวิ่งกระโจนออกจากตัวรถทันที
เมื่อตัวตกถึงพื้นความเจ็บปวดอะไรผมไม่รู้สึกทั้งนั้น
รู้เพียงแต่...กูต้องวิ่ง..วิ่งไปให้ไกลที่สุด........แต่ก็ได้แค่คิด...เพราะขา...!ขาของผมมันไม่มีแรงที
่จะลุกขึ้นมาวิ่งหนีได้....................."ทำไงดีวะ"......ผมคิด........"เฮ๊ย
"....ผมสะดุ้งสุดตัว......แล้วค่อยๆหันกลับไปดูที่รถ.......ผมกวาดสายตามองไปทั่วๆ....ผมสะดุ้งเล็กน
้อยเมื่อมองไปยังท้ายรถ......"นะนะนะนั่น...นั่น..มะมะมะมัน...มัน...!"
สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคนที่ขึ้นรถมาทีหลังผมกับกระเป๋ารถเมล์........หนึ่งในกลุ่มนั้นตะโกนขึ้นว่า...
." เฮ้...มึงจะไปไหนวะ ตื่นแล้วก็มาช่วยกันเข็นรถก่อนสิโว้ย ! เฮ้ยยย..ย.."
พอสติสตังอยู่ครบผมก็...
วิ่ง...วิ่ง...วิ่งสิครับใครมันจะไปอยู่ได้หล่ะอายก็อายแหกปากลั่นซะขนาดนั้น
ตอนนั้นในใจของผมคิด...คิดว่า....."กูว่าแล้วตั้งแต่ตอนกูก้าวขึ้นรถแม่งมันเสียวสันหลังจังว่ะ
