ชายคนหนึ่งพบรังไหมของตัวอ่อนผีเสื้อ ~เขาเฝ้าจับตามองความคืบหน้าของผีเสื้อมาโดยตลอด
จนกระทั่งเขาเห็นรอยปริขนาดเล็กปรากฏอยู่ที่ผิวนอก ~
ชายคนนั้นจึงนั่งลงแล้วเฝ้าจับตามองความเคลื่อนไหวของผีเสื้อตัวอ่อนอยู่หลายชั่วโมง
เขาเห็นมันพยายามดิ้นรนอยากจะพ้นจากช่องเล็กๆ ของรังไหมออกมาให้ได้
แต่เมื่อไม่สำเร็จเจ้าตัวน้อยก็หยุดการเคลื่อนไหว ~ เหมือนจะยอมรับว่า ไม่อาจขืนทำอะไรได้มากกว่านั้น
ณ วินาทีนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะช่วยตัวอ่อน...
เขาจึงหยิบกรรไกรขึ้นมาเพื่อจะตัดช่องรังไหมให้กว้างพอดีที่ตัวอ่อนจะสามารถออกมาได้อย่างง่ายดาย
~ ตัวอ่อนผีเสื้อจึงออกมาเผชิญโลกทั้งสภาพร่างกายบวมกลม...ตรงข้ามกับปีกที่มีขนาดเล็กนิดเดียว
แต่เขาก็เฝ้าจับตามองตัวอ่อนนั้นต่อไป ด้วยความหวังว่า
อีกไม่ช้าปีกของมันจะขยายใหญ่ขึ้น และแข็งแรงพอที่จะพยุงร่างกายให้บินได้...เมื่อถึงเวลาอันสมควร
แต่เมื่อเวลาผ่านไป~ กลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...
ผีเสื้อน้อยต้องเดินและคลานไปมาทั้งชีวิต~ ด้วยสภาพร่างกายบวมกลม ปีกแห้งเล็ก ที่ไม่มีโอกาสจะบินได้
ภายใต้การดูแลอย่างอ่อนโยนของชายผู้หวังดี
~ สิ่งที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเข้าใจเลยก็คือ ธรรมชาติได้กำหนดมาแล้วว่า...
ตัวอ่อนจะออกไปเผชิญโลกได้ก็ต่อเมื่อของเหลวในร่างกายลดน้อยลง จนลำตัวมีขนาดสมดุลกับปีกเท่านั้น
จึงจะสามารถลอดออกจากช่องว่างขนาดเล็กของรังไหมได้
และถ้าตัวอ่อนได้ผ่านการดิ้นรน...จนถึงเวลานั้น
มันจึงจะเติบโตเป็นผีเสื้อที่พร้อมจะโบกบินจากรังได้อิสระโดยแท้
~การมีชีวิตอยู่โดยไม่ผ่านอุปสรรคใดๆ เลย จึงมีแต่จะทำให้เราพิการ และไม่แข็งแรง~
การดิ้นรนฝ่าฟันอุปสรรคต่างหาก ที่เป็นหัวใจสำคัญของการดำเนินชีวิต
ซึ่งจะช่วยให้เรายืนหยัดอยู่ได้อย่างแข็งแกร่ง เพราะฉะนั้นจงภูมิใจกับการดิ้นรนในวันนี้เถอะ
~ถ้าคุณหวังจะไปให้ถึงวันดีๆ ของชีวิต...ชีวิตที่สามารถโบยบินได้อย่างเสรี~
ขอเป็นกำลังใจให้ทุกหัวใจ
กลิ่นดิน : เรียบเรียง
SanaK : ผู้โพส
