[ กลับหน้าหลัก ]

-----ทำไมน้ำใสๆ ถึงเอ่อไหลในดวงตา-----

........เริ่มเรื่องราวอันแสนเศร้า ณ สายวันหนึ่งของวันที่อากาศที่จะดูร้อนอบอ้าว กริ๊งๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์มือถืออันแสนฉลาดดังขึ้น พร้อมกับเบอร์ที่มิคุ้นเคยใครกันน่ะที่โทรเข้ามา? สวัสดีครับ
มิทราบว่าจะโทรมาหาใครครับ? ผนกรอกเสียงไปกับเบอร์ที่มิเคยคุ้น ทอย เราเองน่ะ จอยอ่ะ
จำได้หรือเปล่า?ยุ่งไหม?คุยกันหน่อยซิ
....เรารำลึกถึงเจ็ดแปดปีก่อน ทอยมิต้องรอทานข้าวน่ะพ่อเรามิสบาย มิต้องมารับ มิต้องโทรฯหา มิต้อง....
เรามิรู้เลยว่านั้นเป็นสัญญาณการเปลี่ยนแปลงแทบทั้งชีวิตของเรา หลังจากคืนนั้น เพื่อของ จอย ได้โทร มา
บอกกะเราว่า ทอย มิต้องรอ จอย แล้วน่ะ เราเริ่มมึนงงกับข่าวร้ายที่เพื่อนจอยนำมาบอก เราร้อนรนรีบไถ่ถาม
ทำไมล่ะ เราก็รอ จอย เสมอมาและตลอดมาและคงตลอดไปอ่ะ ทำไม ถึงห้ามมิให้เรารอ อ่ะเรา ถามด้วยความสงสัย และ
เริ่มจะเข้าใจแล้วว่า อะไรกำลังจะเปลี่ยนไป
........จอย คนที่เรารัก ตายไปแล้วน่ะ เธอเป็นคนที่ถูกรักและเลือกที่จะรักคนอ่นมิใช่หรือ จอย
ของเรายังงดงามในใจเราเสมอแม้นวันเวลายังผ่านไปนานแค่ไหน ส่วนจอยที่โทร มาเรา คงมิใช่
จอยที่เรารู้จักน่ะ ทำไม ทำไมจะคุยดีๆถามไถ่เพื่อนฝูงมได้หรือ จอย กรอกเสียงอันดังมาตามสาย เรา
มิรู้จะให้เธอเข้าใจเราได้อย่างไร เรื่องที่เธอดูเหมือนเล็กน้อย แทบทำให้เราหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต
แทบมิมีแสงแห่งความหวังเรืองรองมาส่องที่หัวใจเราอีกต่อไป
........สามปีก่อน ณ ศูนย์การค้าที่เราเคยเดินด้วยกัน ทอยๆ สบายดีไหมทเราหันหน้าไปตามเสียง เพื่อน
ของจอยนั้นเอง มากับแฟนหนุ่มรูปงามนามเพราะ เรานึกอิจฉาคนอื่นจริง ทานข้าวกันไหม เธอกับแฟนชวนเรา เรา
ก็ตอบตกลงแต่ขอแค่ กาแฟ อาหารเบาๆ(ใช้เวลาให้น้อยจะได้มิรำลึกความหลัง) ทอย เป็นไร
ทำไมเงียบไป?เพื่อนจอยถาม เรา หลุดจากภวังค์ อืม มิเป็นไรไปหาที่นั่งคุยกันก้ได้น่ะ หลังจากที่เรา ได้
นั้งคุยกันแล้ว หัวใจดวงน้อยๆที่อ่อนไหว เหมือนถูกทำร้ายและทำลายอีกครั้ง กับข่าวการได้ลูกชายคนแรก ของ
จอย และ ลูกชายคนที่สอง ในปีถัดมา
........จอย เราขอบใจน่ะที่อุตส่าห์หาเบอรืเราจนพบทั้งที่เราย้ายบ้านเปลี่ยนเบอร์ไปจนหมดแล้ว
พร้อมกับฝังเรื่องราวอันขมขื่นหนหลังไว้กับกาลเวลา ทอย เรารักทอยที่สุดน่ะเรามิเคยรักใครเท่า ทอย มาก่อน
เลยไม่ว่าเราจะไป ทางไหนหรือที่ใดเราจะนึกถึง ทอย เสมอ ตลอดเวลา จบคำพูดจอยแล้ว เราสับสนมาก แล้ว
เราคืออะไร เราทำได้ไหมที่จะหันหลังกลับไปและเข้มแข็งให้ได้ อย่ากลับไปอ่อนแออย่างเก่า
เรามิปฎิเสธว่าเรา ดีใจเหมือนเจอของที่รักหายไปนานนับปี
แต่..........เรากำลังสับสนหาคำตอบให้ตัวเองมิได้ เราจะเป็นเหมือนศาลาพักใจให้คลายร้อย
พอเอหนุนนอนคลายร้อยและจากไป เช่นนั้นอีกเหรอท เราจะกลับไปรอ รอ รอ อย่างเดิมเหรอ?

........สุดท้ายเราวางสายไปอย่างเงียบๆ และมิได้ใช้ซิมการ์ดอันนั้นอีกต่อไป
เรานึกถึงเสียงที่ยังก้องในหัวเราได้เสมอว่า "จอยที่รักถึงแม้นเธอจะตายไปแล้วจากใจฉัน
แต่ฉันยังเก็นเรื่องราวดีๆและงดงามกับเวลาที่แสนสุขของเราเสมอ แม้นในโลกแห่งความจริง
มันมิใช่เลยว่าเธอจะมาอยู่ในความฝันของผมเช่นนั้นตลอดไป........

โดย : คนที่ถูกลืม [ 29/07/2004, 20:59:21 ]

1

อ่านเเล้ว งง
อ่านเเล้ว เศร้า
เยอะจัง

โดย : ใครสักคน Guest   [ 05/08/2005, 19:04:26 ]

2

เรื่องราวบางเรื่องไหลผ่านกาลเวลามามากมาย
คงมิอาจบันทึกรายละเอียดย่อยได้ทั้งหมด
ดังคำว่า "คน" ต้องมีผสมปนเปกันไปทั้งทุกข์สุขเหงาเศร้า
มิมีใครรับรู้ลึกซึ้งหรือสัมผัสได้ดีกว่าคนที่เจอด้วยตนเอง
เรื่องราวเศร้าคงถูกเล่าขานเป็นตำนาน
อาจมีทั้งหัวเราะเยอะ สมน้ำหน้า ดีใจ สะใจ ฯลฯ
แต่เราก็ดีใจที่มีคนมาอ่าน ถึงแม้นคุณอาจจะรับรู้ไม่หมดในสิ่งที่ผมเจอ
แต่ทุกสิ่งที่ผมเจออยากให้รับรู้ถึงคุณ

โดย : คนที่ถูกลืม Guest   [ 06/08/2005, 00:07:41 ]

3

เราอ่านแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจอ่าน้ะค่ะ
ก็มีที่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างอ่า
ซึ้งดีน้ะค๊ะ

โดย : นู๋โพรี่ Guest   [ 07/08/2005, 19:22:57 ]
 
  E-mail: webmaster@thaibg.com Copyright 2002-2024@www.ThaiBG.com (Thailand), All Rights Reserved  
 
  Sponsors