คัดลอกมาจาก หนังสือ
>
> เรื่อง หยุดความชั่วที่ไล่ล่าตัวคุณ
>
> ของ พ.อ.(พิเศษ) ทองคำ
>
>
>
>กษัตริย์ยอดกตัญญู
>
> ลูก ๆ ทุกคน..
>ก็ได้รู้กันแล้วว่า
> ความหวังของแม่ .ที่มีต่อลูก 3
>หวังคือ
>
> ยามแก่เฒ่า หวังเจ้า
>เฝ้ารับใช้
> ยามป่วยไข้ หวังเจ้า
>เฝ้ารักษา
> เมื่อถึงยาม
>ต้องตาย วายชีวา
> หวังลูกช่วย ปิดตา
> เมื่อสิ้นใจ
>
> ทีนี้...มาดูตัวอย่างบ้าง.
>บุคคลที่เป็นยอดกตัญญู
> ที่ประทับใจอาจารย์มากที่สุด คือใคร ทราบไหม?
> คือคนในภาพนี้..ในหลวงของเรา
>..
>
> ในหลวง..
>นอกจากจะเป็น
>
>ยอดพระมหากษัตริย์ของโลก..
> เป็น THE KING OF KINGS แล้ว
>
> ในหลวงของเรา
>
>ยังเป็นกษัตริย์ยอดกตัญญูด้วย
>
> ความหวังของแม่..
>ทั้ง 3 หวัง
> ในหลวงปฏับติได้ครบถ้วน ...
>สมบูรณ์
> เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด
>ให้แก่พวกเรา
>
>ในหลวงทำกับแม่ยังไง ?
> ตามอาจารย์มา...อาจารย์จะฉายภาพให้เห็น....
>
> หวังที่ 1. ยามแก่เฒ่า..หวังเจ้า.
>เฝ้ารับใช้...
> ใครเคยเห็นภาพที่... สมเด็จย่า เสด็จไปในที่ต่าง ๆ
> แล้วมีในหลวง..ประคองเดินไปตลอดทาง...เคยเห็นไหม...?
> ใครเคยเห็น...กรุณายกมือให้ดูหน่อย...ขอบคุณ...เอามือลง
> ตอนสมเด็จย่าเสด็จไปไหนเนี่ย.. มีคนเยอะแยะ...
>
> มีทหาร...มีองครักษ์
>มีพยาบาล..
>
>ที่คอยประคองสมเด็จย่าอยู่แล้ว
> แต่ในหลวงบอกว่า...
>ไม่ต้อง.
> " คนนี้...เป็นแม่เรา..
>เราประคองเอง
>
> ตอนเล็ก ๆ
>แม่ประคองเรา
> ..สอนเราเดิน
>หัดให้เราเดิน...
>
> เพราะฉะนั้น..
> ตอนนี้แม่แก่แล้ว..
>เราต้องประคองแม่เดิน
> เพื่อเทิดพระคุณท่าน... ไม่ต้องอายใคร.
>.
>
> เป็นภาพที่..
>ประทับใจมาก...
> เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ท่านกตัญญูต่อแม่.. ประคองแม่เดิน
> ประชาชนที่มาเฝ้ารับเสด็จ . สองข้างทาง
> ฝั่งนี้ 5,000 คน ฝั่งนู้น....
>8,000 คน
> ยกมือขึ้น...สาธุ แซ่ซ้อง.
>สรรเสริญ
>
>
>กษัตริย์ยอดกตัญญู..."
>
> ในหลวง.
>เดินประคองแม่..
> คนเห็นแล้ว
>เขาประทับใจ
> ถ่ายรูป..
>เอามาทำปฏิทิน
> ..
>เอาไปติดไว้ที่บ้าน
>
> เพื่อแสดงความเคารพ..
>กราบไหว้...
>
> ลองหันมาดูพวกเรา..
>ส่วนใหญ่
> เวลาออกไปไหน
>แต่งตัวโก้...
> ลูกชาย..แต่งตัวโก้... ลูกสาว..แต่งตัวสวย
>..
> แต่เวลาเดิน..
>ไม่มีใครประคองแม่
> กลัวไม่โก้
>..กลัวไม่สวย
>
> ข้าราชการ..
>แต่งเครื่องแบบเต็มยศ...
> ติดเหรียญตรา...เหรียญกล้าหาญ...เต็มหน้าอก...
> แต่เวลาเดิน..
>ไม่กล้าประคองแม่...
>
> กลัวไม่สง่า..
>กลัวเสียศักดิ์ศรี...
> ประคองแม่ .... เป็นเรื่องของ..
>คนใช้...
>
> หลายคน...ให้ประคองแม่.. ไม่กล้าทำ อาย...
> เวลาทำดี.
>ไม่กล้าทำ...อาย
> เวลาทำชั่ว..
>กล้า....ไม่อาย...
>
> ใครเห็นภาพนี้ที่ไหน...กรุณาซื้อใส่กรอบ.
>.
> แล้วเอาไปแขวนไว้ที่บ้าน.เอาไว้สอนลูก
>
>
>เห็นภาพชัดเจนไหมครับ?
> เท่านั้น .ยังน้อยไป...มาดูภาพที่ชัดเจนกว่านั้น...
> หลังงานพระบรมศพสมเด็จย่า...เสร็จสิ้นลงแล้ว
> ราชเลขา.
>ของสมเด็จย่า...
> มาแถลงในที่ประชุม...ต่อหน้าสื่อมวลชน...ว่า...
>
> ก่อนสมเด็จย่า จะสิ้นพระชนม์..ปีเศษ...ตอนนั้นอายุ 93
> ในหลวง..เสด็จจากวังสวนจิตร.. ไปวังสระปทุมตอนเย็นทุกวัน
>
>ไปทำไมครับ....?
>
>ไปกินข้าวกับแม่...
> ไปคุยกับแม่...ไปทำให้แม่.
>ชุ่มชื่นหัวใจ...
> พอเขาแถลงถึงตรงนี้ อาจารย์ตกตะลึง..
> โฮ้โห....ขนาดนี้เชียวหรือในหลวงของเรา
>
>
>เสด็จไปกินข้าวมื้อเย็นกับแม่...
> สัปดาห์ละกี่วัน..
>ทราบไหมครับ ?
> พวกเราทราบไหมครับ...สัปดาห์ละกี่วัน ?
>
>
> 5 วัน......
>
>
>มีใครบ้างครับ....?
> ที่อยู่คนละบ้านกับแม่ แล้วไปกินข้าวกับแม่ .สัปดาห์ละ 5 วัน
>
> หายาก.........
> ในหลวง มีโครงการเป็นร้อย...เป็นพันโครงการ...
> มีเวลาไปกินข้าวกับแม่..สัปดาห์ละ 5
>วัน
> พวกเรา ซี 7 ซี 8 ซี 9 ร้อยเอก..พลตรี...อธิบดี..ปลัดกระทรวง
> ไม่เคยไปกินข้าวกับแม่....บอกว่า..
>งานยุ่ง
>
> แม่บอกว่า..
>ให้พาไปกินข้าวหน่อย..
> บอกว่า ไม่มีเวลา
>จะไปตีกอล์ฟ...
>
>ไม่มีเวลาพาแม่ไปกินข้าว.
> แต่มีเวลาไปตีกอล์ฟ...เห็นตัวเองหรือยัง
>?
>
> พ่อแม่..พอแก่แล้ว
>ก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง...
> ฝนตก...น้ำเซาะ.
>อีกไม่นานโค่น...
> พอถึงวันนั้น..
>เราก็ไม่มีแม่ให้กราบแล้ว...
>
>
>ในหลวงจึงตัดสินพระทัย...
>
>ไปกินข้าวกับแม่สัปดาห์ละ 5 วัน
>
>เมื่อตอนที่สมเด็จย่าอายุ...93
>
> สัปดาห์หนึ่งมี 7 วัน ในหลวงไปกินข้าวกับแม่ 5 วัน
> อีก 2 วัน
>ไปไหนครับ .?
> ดร.เชาว์ ณ ศีลวันต์...องคมนตรี บอกว่า.
>..
>
> ในหลวง..
>ถือศีล 8 วันพระ
> ถือศีล 8 นี่ยังไง...?
>ต้องงดข้าวเย็น...
> เลยไม่ได้ไปหาแม่..
>วันนี้เพราะ ถือศีล
>
>อีกวันหนึ่งที่เหลือ...
> อาจจะกินข้าวกับพระราชินี..กับคนใกล้ชิด
>
> แต่ 5 วัน....ให้แม่
>
>เห็นภาพชัดแล้วใช่ไหม...?
>
> ตอนนี้เราขยับเข้าไปใกล้
>ๆ หน่อย
>
>ไปดูตอนกินข้าว...
> ทุกครั้ง..
>ที่ในหลวงไปหาสมเด็จย่า...
> ในหลวงต้องเข้าไปกราบ
>ที่ตัก...
> แล้วสมเด็จย่า..
>ก็จะดึงตัวในหลวง...
> เข้ามากอด..กอดเสร็จก็หอมแก้ม
>..
>
> ใครเคยเห็นภาพสมเด็จย่า..หอมแก้มในหลวงบ้าง...?
> ภาพนี้...ถ้าใครมี..
>ต้องเอาไปใส่กรอบ
> เป็นภาพความรักของแม่...ที่มีต่อลูก..อย่างยอดเยี่ยม
>
> ตอนสมเด็จย่า..หอมแก้มในหลวง...อาจารย์คิดว่า
> แก้มในหลวง..
>คงไม่หอมเท่าไร
> .
>เพราะไม่ได้ใส่น้ำหอม
> แต่ทำไม...สมเด็จย่าหอมแล้ว..
>ชื่นใจ...
>
>เพราะท่านได้กลิ่นหอม...
> จากหัวใจในหลวง หอมกลิ่นกตัญญู
>
>
>ไม่นึกเลยว่า...ลูกคนนี้
> จะกตัญญูขนาดนี้ จะรักแม่มากขนาดนี้
>
> ตัวแม่เองคือ สมเด็จย่า..
>ไม่ได้เป็นเชื้อพระวงศ์
> เป็นคนธรรมดา...สามัญชน...เป็นเด็กหญิงสังวาลย์
> เกิดหลังวัดอนงค์...เหมือนเด็กหญิงทั่วไป..
>
>
>เหมือนพวกเราทุกคนในที่นี้
>
>
> ในหลวงหน่ะ...
> เกิดมา เป็นพระองค์เจ้า
>เป็นลูกเจ้าฟ้า
> ปัจจุบันเป็นกษัตริย์...เป็นพระเจ้าแผ่นดินอยู่เหนือหัว
> แต่ในหลวง.
>ที่เป็นพระเจ้าแผ่นดิน....
> ก้มลงกราบ..คนธรรมดา.
>ที่เป็นแม่
>
> หัวใจลูก..
>ที่เคารพแม่...
> กตัญญูกับแม่อย่างนี้
>หาไม่ได้อีกแล้ว...
> คนบางคน..
>พอเป็นใหญ่เป็นโต
> ไม่กล้าไหว้แม่...
>เพราะแม่มาจากเบื้องต่ำ...
> เป็นชาวนา...
>เป็นลูกจ้าง...
> ไม่เคารพแม่...
>ดูถูกแม่......
>
> แต่นี่...ในหลวง
>เทิดแม่ไว้เหนือหัว...
>
>นี่แหละครับความหอม
>
> นี่คือเหตุที่สมเด็จย่า...หอมแก้มในหลวงทุกครั้ง..
>
> ท่านหอมความดี...หอมคุณธรรม...หอมกตัญญู..ของในหลวง
> หอมแก้มเสร็จแล้ว..
>ก็ร่วมโต๊ะเสวย...
> ตอนกินข้าวนี่...ปกติ...แค่เห็นลูกมาเยี่ยม...ก็ชื่นใจแล้ว...
> นี่ลูกมากินข้าวด้วย...โอย
>ยิ่งปลื้มใจ
>
> แม่ทั้งหลาย.
>ลองคิดดูซิ...
> อะไรอร่อย ๆ ในหลวงจะตักใส่ช้อนแม่.
> อันนี้อร่อย..
>แม่ลองทาน...
>
>รู้ว่าแม่ชอบทานผัก...
> หยิบผักมาม้วน ๆ
>ใส่ช้อนแม่...
> เอ้าแม่...แม่ทานซะ..
>ของที่แม่ชอบ
> แทนที่จะกินแค่ 3
>คำ 4 คำ
> ก็เจริญอาหาร..
>กินได้เยอะ
> เพราะมีความสุข
>ที่ได้กินข้าวกับลูก
> มีความสุขที่ลูกดูแล...
>เอาใจใส่...
>
> กินข้าวเสร็จแล้ว..
>ก็มานั่งคุยกับแม่...
> ในหลวงดำรัสกับแม่ว่าไง...ทราบไหม...?
> ตอนในหลวงเล็ก ๆ...แม่เคยสอนอะไรที่สำคัญ...
>
>อยากฟังแม่สอนอีก"
>
>เป็นยังไงบ้าง...?
> เป็นกษัตริย์..
>ปกครองประเทศ...
>
>อยากฟังแม่สอนอีก...
> พวกเรา
> เป็นยังไง...?
> เราคิดว่า...เรารู้มาก..
>เราเรียนสูง...
> เรามีปริญญา..
>แม่จบ ป.4
>
>เวลาแม่สอน....ตะคอกแม่
> ตวาดแม่
>กระทืบเท้าใส่แม่
> เบื่อจากตายอยู่แล้ว..
>รำคาญ....
> พูดจาซ้ำซาก...เมื่อไหร่จะหยุดพูดซะที
>..
> เราเหยียบย่ำ
>หัวใจแม่......
>
>
>พอสมเด็จย่าสอน...
>
>ในหลวงจะเอากระดาษมาจด.
>
>มีอยู่เรื่องหนึ่ง...ที่จำได้แม่น..
> สมเด็จย่า...เล่าว่า ตอนเรียนหนังสือที่
>Swiss
> ในหลวงยังเล็กอยู่...เข้ามาบอกว่า..อยากได้รถจักรยาน
> เพื่อน ๆ
>เขามีจักรยานกัน
> แม่บอกว่า..
>ลูกอยากได้จักรยาน...
> ลูกก็เก็บสตางค์..
>ที่แม่ให้ไปกินที่โรงเรียนไว้ซิ...
> เก็บมาหยอดกระปุก..วันละเหรียญ...สองเหรียญ
> พอได้มากพอ..
>ก็เอาไปซื้อจักรยาน...
>
>
>นี่คือสิ่งที่แม่สอน...
> แม่สอนอะไร..ทราบไหมครับ
>?
>
>
>ถ้าเป็นพ่อแม่บางคน...
> พอลูกขอ...รีบกดปุ่ม ATM
>ให้เลย
> ประเคนให้เลย..ลูกก็ ฟุ้งเฟ้อ..
>ฟุ่มเฟือย...
> เหลิง..
>และหลงตัวเอง
> พอโตขี้น...ขับรถเบนซ์ชนตำรวจ...ก็ได้.
>.
> ยิงตำรวจ...ยังได้..เพราะหลงตัวเอง..พ่อกูใหญ่
>
> เห็นไหม.....? ตามใจเทิดทูน จนเสียคน
>..
>
> แต่สมเด็จย่านี่..
>เป็นยอดคุณแม่..
>
>สร้างคุณธรรมให้แก่ลูก..
> ลูกอยากได้..ลูกต้องเก็บสตางค์ที่แม่ให้...ไปหย่อนกระปุก...
>
> แม่สอน 2 เรื่อง คือ...ให้ประหยัด....ให้ยืนอยู่บนขาของตัวเอง
> "ความประหยัด...เป็นสมบัติของเศรษฐี"
>
>
>ใครสอนลูกให้ประหยัดได้..
> คนนั้นกำลังมอบความเป็นเศรษฐีให้แก่ลูก
>
> พอถึงวันปีใหม่.
>สมเด็จย่าก็บอกว่า...
> "ปีใหม่แล้ว..
>เราไปซื้อจักรยานกัน.."
> เอ้า...แคะกระปุก.
>ดูซิว่ามีเงินเท่าไร...?
> เสร็จแล้ว..
>สมเด็จย่าก็แถมให้...
> ส่วนที่แถมนะ...มากกว่าเงินที่มีในกระปุกอีก.
>.
>
> มีเมตตา
>..ให้เงินลูก...
> ให้...ไม่ได้ให้เปล่า...สอนลูกด้วย...สอนให้ประหยัด
> สอนว่า...อยากได้อะไร...ต้องเริ่มจากตัวเรา.
>.
> คำสอนนั้น...ติดตัวในหลวงมาจนทุกวันนี้...
>
> เขาบอกว่า.
>ในสวนจิตรเนี่ย...
> คนที่ประหยัดที่สุด...คือ..
>ในหลวง...
>
> ประหยัดที่สุด.
>ทั้งน้ำ..ทั้งไฟ...
> เรื่องฟุ้งเฟ้อ.
>ฟุ่มเฟือย...ไม่มี...
> เป็นอันว่า..
>ภาพนี้..ชัดเจน..
>
>
> หวังที่ 2. ยามป่วยไข้...หวังเจ้า.
>เฝ้ารักษา
> ดูว่าในหลวง ทำกับแม่
>ยังไง...?
>
> สมเด็จย่า..ประชวร อยู่ทีโรงพยาบาลศิริราช..
> ในหลวงไปเยี่ยม..ตอนไหนครับ.
>?
> ไปเยี่ยมตอน ตี 1 ตี 2 ตี 4 เศษ ๆ..จีงเสด็จกลับ.
>
>
>ไปเฝ้าแม่วันละหลายชั่วโมง...
>
> แม่...พอเห็นลูกมาเยี่ยม..ก็หายป่วยไปครึ่งหนึ่งแล้ว.
>
> ทีมแพทย์
>ที่รักษาสมเด็จย่า..
> เห็นในหลวงมาเยี่ยม
>มาประทับ
> ก็ต้องฟิต...ตามไปด้วย ต้องปรึกษาหารือกันตลอด
> ว่า..จะให้ยายังไง..
>จะเปลี่ยนยาไหม..?
> จะปรับปรุงการรักษายังไง.ให้ดีขึ้น
>..
> ทำให้สมเด็จย่า.
>ได้รับการดูแลที่ดีขึ้น...
>
>เห็นภาพไหม...?
> กลางคืน . ในหลวงไปอยู่กับสมเด็จย่า..
> คืนละหลายชั่วโมง..ไปให้ความอบอุ่นทุกคืน
>
>
>ลองหันมาดูตัวเราเองซิ...
> ตอนพ่อแม่ป่วย.
>โผล่หน้าเข้าไปดูหน่อยนึง
> ถามว่า...ตอนนี้.
>อาการเป็นยังไง....?
> พ่อแม่..
>ยังไม่ทันตอบเลย
> ฉันมีธุระ งานยุ่ง
>ต้องไปแล้ว....
>
>โผล่หน้าไปให้เห็น...
> พอแค่เป็นมารยาท.
>แล้วก็กลับ..
>
>เราไม่ได้ไปเพราะความกตัญญู...
>
> เราไม่ได้ไปเพื่อทดแทนพระคุณท่าน........น่าอายไหม...?
>
> ในหลวง..
>เสด็จไปประทับกับแม่...
> ตอนแม่ป่วย....ไปทุกวัน...ไปให้ความอบอุ่น..
>
> ประทับอยู่วันละหลายชั่วโมง...นี่คือ...สิ่งที่ในหลวงทำ
>
> คราวหนึ่ง...ในหลวงป่วย...สมเด็จย่า..
>ก็ป่วย..
> ไปอยู่ศิริราช..ด้วยกัน.
>อยู่คนละมุมตึก..
> ตอนเช้า..ในหลวงเปิดประตู.แอ๊ด......ออกมา...
>
>พยาบาลกำลังเข็นรถสมเด็จย่า
> ..
>ออกมารับลมผ่านหน้าห้องพอดี
>
> ในหลวง
>.พอเห็นแม่..
> รีบออกจากห้อง..มาแย่งพยาบาลเข็นรถ
>
> มหาดเล็ก
>.กราบทูลว่า
> ไม่เป็นไร.. ไม่ต้องเข็น
>มีพยาบาลเข็นให้อยู่แล้ว
> ในหลวงมีรับสั่งว่า....
>แม่ของเรา....
> ทำไมต้องให้คนอื่นเข็น. เราเข็นเองได้.
>.
>
> นี่ขนาดเป็นพระเจ้าแผ่นดิน...เป็นกษัตริย์....ยังมาเดินเข็นรถให้แม่
> ยังมาป้อนข้าว...ป้อนน้ำให้แม่..
>ป้อนยาให้แม่
> ให้ความอบอุ่นแก่แม่...
>เลี้ยงหัวใจแม่...
> ยอดเยี่ยมจริง ๆ... เห็นภาพนี้แล้ว....
>ซาบซึ้ง.....
>
>
> มาตามดูต่อ.....
> หวังที่ 3. เมื่อถึงยาม...ต้องตาย..
>วายชีวา...
> หวังลูกช่วย..ปิดตา......
>เมื่อสิ้นใจ...
>
>
> วันนั้น...
> ในหลวง..เฝ้าสมเด็จย่า อยู๋จนถึงตี 4
>ตี 5
>
>เฝ้าแม่อยู่ทั้งคืน...
> จับมือแม่..กอดแม่..
>ปรนนิบัติแม่...
> จนกระทั่ง.."แม่หลับ..."
>จึงเสด็จกลับ...
>
>
> พอไปถึงวัง...
> เขาโทรศัพท์มาแจ้งว่า...สมเด็จย่าสิ้นพระชนม์...
> ในหลวง..รีบเสด็จกลับไป.
>ศิริราช...
> เห็นสมเด็จย่า.
>นอนหลับตาอยู่บนเตียง..
>
>ในหลวงทำยังไงครับ......?
> ในหลวงตรงเข้าไป...
>คุกเข่า.
>
>กราบลงที่หน้าอกแม่....
> พระพักตร์ในหลวง...ตรงกับหัวใจแม่..
>
> "ขอหอมหัวใจแม่...เป็นครั้งสุดท้าย.
>...."
> ซบหน้านิ่ง
>...อยู่นาน...
> แล้วค่อย ๆ..
>เงยพระพักตร์ขึ้น....
>
>น้ำพระเนตรไหลนอง......
>
> ต่อไปนี้...
>จะไม่มีแม่ให้หอมอีกแล้ว....
>
>เอามือ...กุมมือแม่ไว้
> มือนิ่ม ๆ
>ทีไกวเปลนี้แหละ
> ที่ปั้นลูก..
>จนได้เป็น กษัตริย์...
>
>เป็นที่รักของคนทั้งบ้านทั้งเมือง...
>
>ชีวิตลูก...แม่ปั้น...
>
> มองเห็นหวี...
>ปักอยู่ที่ผมแม่....
> ในหลวงจับหวี...ค่อย ๆ
>หวีผมให้แม่...
>
>หวี...หวี...หวี....
> หวี..
>ให้แม่สวยที่สุด....
> แต่งตัวให้แม่..
>ให้แม่สวยที่สุด...
>
>ในวันสุดท้ายของแม่....
>
>
>
> เป็นภาพที่ประทับใจอาจารย์ที่สุด.
>..
>
>เป็นสุดยอดของลูกกตัญญู...
>
>หาที่เปรียบไม่ได้อีกแล้ว....
>
> กษัตริย์..
>ยอดกตัญญู
>
>
>
>
>
>
>
>
>
>
>
>ขอพระองค์จงทรงพระเจริญ
[ 25/06/2005, 11:10:11 ]